februari

Na een goede nachtrust nemen we de taxi naar Sanur om te ontbijten en we maken een eerste verkenningstocht door deze plaats.

We lopen langs een prachtig strand dat heel mooi onderhouden is en er liggen prachtige design hotels en restaurants, Het een nog mooier dan het andere en natuurlijk overal de kleine tempeltjes waar offers liggen , kaarsjes branden en het naar wierook ruikt. Men doet dat overal , op elke hoek, voor elk winkeltje en huisje.

Aan het strand vind een crematie ritueel plaats en even later zal de as in zee gestrooid worden.

 

 

 

 

 

We komen nog een stel tegen uit Dordrecht (Eugenie en Jan) die we in Legian hadden leren kennen en hebben leuk gebabbeld. Later zou Eugenie nog flink ziek worden ( ze had al een zwaar hoesje ) en ze belandde uiteindelijk in het ziekenhuis waar we haar samen met Jan nog hebben opgezocht. Het was gelukkig maar voor korte duur en even later zat ze weer gezellig aan het strand in Sanur.

Eugenie en Jan 2 levensgenieters

In de middag huren we een scooter voor 3 dagen en na nog geen 300 meter worden we aangehouden door de politie die ons naar het internationale rijbewijs vraagt. Net op dat moment loopt de benzine aan alle kanten uit onze scooter en iedereen staat naar de benzineplek die steeds groter word te kijken.
2 mannen die voor een klein huisje annex winkeltje zitten beginnen meteen de halve scooter uiteen te sleutelen en vinden het lek. Na betaling van 50000 rijd ik even ( Ria achter latend) terug naar de verhuurder om mijn onkosten te claimen. Hij wil wel ff weten wie de scooter die pas 2 mnd oud is gemaakt heeft en voor zoveel geld.
Na wat heen en weer gepraat delen we de kosten. ( waar praat je over 4 euro) we kunnen weer door en rijden naar ons hotel waar we onze scooter in de buurt van de 6meter lange HUMMER zetten die voor de deur staat van het hotel.
De politie was gelukkig weggereden en dat heeft ons weer veel geld gescheeld want ze staan hier op de gekste plaatsen om ALLEEN buitenlandse scooterrijders aan te houden om zo hun kas te spekken. Je krijgt in eerste instantie een bekeuring van b.v. 100 euro maar dan het voorstel dat je het ook (zo) even kunt regelen door direct 50 euro te betalen.

We gaan, omdat het bloedheet is lekker aan de pool liggen. We liggen er lekker alleen het is echt in de watten liggen. Alles is hier design en zelfs de buitendouches hebben warm water. Er zit een jongetje die de 2 centimeter dikke badlakens uitdeeld

S'avonds weer met de scooter naar Sanur waar we heerlijk gaan eten op het strand , het is werkelijk heerlijk maar het zeebriesje maakt het aangenaam. Tijdens het eten houden we wel de Balihonden in de gaten die tussen de tafeltjes zitten te dutten en wachtten op een afgekluifde kippepoot van een toerist. Eekhoorntjes klimmen langs de boomstammen om te drinken uit waterbakken.

Ook hier een enorme aswolk. Het stikt hier namelijk van de Bejaarden uit Nederland die soms zelfs met rollators over de strandpaden lopen met of zonder gebit. ( Ria dacht er nog even over na om hier haar werk te gaan uitoefenen) Op sommige plekken hangen spandoeken met het opschrift: "Welkom overwinteraars uit Nederland". ( niet voor ons bedoelt ).
Het zijn echt hollandse kolonies die elkaar allemaal kennen en gezellig bij elkaar op bezoek gaan of hun verjaardagsfeestje vieren net als thuis maar dan met een lekker weertje, sommigen zijn leuk en anderen wel erg bekakt. Ze lopen overdag over de boulevard of het allemaal chirurgen of vastgoedhandelaren zijn maar s'avonds zitten ze in de goedkoopste restaurantjes of op de nightmarket te eten.Rustig tuffend rijden we terug naar ons hotel...

11 Februari

We hebben besloten om een ander Hotel te nemen dat iets korter bij het strand ligt. Ne even surfen hebben we HOTEL SANUR AGUNG geboekt.
Leuk en net hotel met wel iets kleinere kamers maar een lekkere pool waar we weer vanuit onze kamer kunnen induiken. Na wat onderhandelen een goede prijs bedwongen.
Ons plan is dan ook om hier lekker de laatste dagen door te brengen en relaxen. We hebben een fiets gehuurd en kunnen ons nu lekker verplaatsen in Sanur en het langs het strand.

Brutale overval Bali

12 Februari

Het is allemaal niet zo leuk verlopen vandaag want wij zijn het slachtoffer geworden van een brutale straatroof waardoor wij alles zon beetje kwijtgeraakt zijn wat we nodig hebben we zullen hier niet te diep op in gaan maar je kent het wel het fenomeen , een scooter of motor komt langsgescheurd terwijl je aant fietsen bent en rukt je tas van je fiets op een hardhandige manier en is in een flits verdwenen.Wij zijn alles kwijt , geld, pinpassen en creditcards ,laptop, cameras, ( en al onze fotos (1000/1200 ) en PASPOORTEN. Maar gelukkig ongedeerd.
Men probeerd je aan je verstand te brengen dat het allemaal nog erger gekund had en je zelfs heel erg gewond had kunnen zijn en dat is ook zo maar op dat moment heb je daar niet zoveel aan. Je bent woedend, kwaad, machteloos en verdrietig tegelijk.
Hij gaf ons spontaan 2 millioen ( 160 euro) met de woorden : om de eerste dagen te kunnen eten en drinken.
De restauranthouders ( Hans en Brigitte) van RASA SENANG verdienen een ook grote pluim voor hun opvang, want we waren geen klanten van hun maar zij hielpen ons spontaan.

Dennis de zoon van Ria heeft meteen gereageerd en geld gestort op de rekeining van de restauranthouder die ons dit meteen die dag uitbetaalde dus we hebben geen geldzorgen meer. Gelukkig hebben we allemaal fijne familieleden die spontaan ook geld wilden overmaken, maar dan waren we misschien nooit meer terug gekomen.
Morgen naar de ambassade in Denpensar voor een voorlopig paspoort.

Van de eerste schrik bekomen.

We hebben de draad maar weer op gepakt want de zon schijnt hier gratis en we hebben een mooie pool voor de deur.
Financieel hebben we weer ruimte , ons hotel is betaald en gisteren hebben we de nodige stappen ondernomen voor onze papier rompslomp.

We zijn naar het consultaat geweest voor het aanvragen van een voorlopig paspoort.We werden daar nou niet wat je zegt opgevangen als nederlandse slachtoffers van een misdrijf maar meer als 2 asielzoekers die een of andere misdaad hadden begaan.

Geen vragen van wat is er gebeurt? hebben jullie zelf iets er aan overgehouden: bakje koffie misschien? nee niets van dit alles.
Alles koel, formulieren invullen, 4 km door de brandende zon lopen om per man 5 pasfoto's te laten maken en weer terug natuurlijk.

Weinig info en geen hond die Nederlands spreekt. Je krijgt je voorlopig paspoort alleen als je meteen 45 euro overmaakt en anders blijf je hier maar op het strand bivakeren. Onze Koningin die aan de muur hing was de enigste die ons toelachtte.
Morgen is hier een feestdag en morgen bellen ze naar ons hotel als de passen klaar zijn.
Niks bellen dus maar zelf gebeld. Mijn paspoort was klaar dat van Ria duurde nog een dag langer.
Dus de volgende dag op naar het Consulaat waar we onze paspoorten in ontvangst namen.
Bij Garuda geweest en daar was alles meteen gepiept met onze tickets. Ze draaiden gewoon een copy uit en klaar was kees.Daar werden we allerhartelijkst ontvangen en het personeel voelde met ons mee en stond bijna te huilen toen ze ons verhaal hoorden. De taxirit door Kuta was verschrikkelijk , we zaten in de stad constant in de file en voetgangers flitsten ons voorbij. Zijn wij blij dat we niet voor Kuta hebben gekozen.
Dus al bij al komt alles wel op zijn pootjes terrecht.
Het consulaat ligt in KUTA en daar is het stikdruk en veel verkeer, omdat we daar eigenlijk naar toe wilden afgelopen week maar voor SANUR hebben gekozen is een heel goede keuze geweest.

Hier is het lekker relaxed en rustig, echt een heerlijke sfeer.
Een beetje BENIDORM BASTARDS want de gemiddelde leeftijd van de nederlandse bejaarden met hun dikke pensioenen is toch al gauw 75.

We wisten niet dat er nog zo veel actieve Nederlandse bejaarden bestonden maar ze zitten Hier. Leuk jong stel leren kennen Cornelis & Artud een jongen uit Nederland met zijn Thaise vriendin die ons spontaan zijn laptop heeft aangeboden om te gebruiken. Nadat we een eerste babbel met hun gemaakt hadden hebben ook zij ons hotel geboekt.

De Balinesen zijn erg aardig en voelen zich er een beetje rot bij over alles wat ons gebeurd is.

De Manager van ons hotel helpt ons ook met alles , zo zorgde zei er voor dat haar zoon ons naar de ambassade reed. En het personeel opende en sloot iedere keer onze kamer omdat ook onze hotelsleutel getolen was. ( die brachten ze niet in rekening).
Af en toe hebben we wel last van een flashback en zie we zo de scooter met onze tas wegflitssen maar dat is gelukkig niet zo vaak meer.
Je ergert je dan kapot en als je niet oppast ben je er de hele dag mee bezig. Zeker het feit dat we al onze foto's kwijt zijn maakt je woedend. Heel leuke en mooie opnames gemaakt die alleen nog maar in je geheugen zitten.

Onze laatste Bloedhete avond in Sanur

We zitten voor het laatse verhaal van onze weblog NAAR DE VULKAAN noodgedwongen in een heel bloedheet internetcafe omdat we onze laptop kwijt zijn . We gaan nog even naar de grote supermarkt Hardys om wat kleinigheden te kopen ( met ons beperkt budget) In hardys kom je ook nog wel wat Hollanders tegen omdat die daar naar een tentje gaan waar je bitterballen en een patatje met kunt krijgen.

 

 

 

Net nog wezen eten aan het strand waar een lekker briesje voor een beetje verkoeling zorgde bij een volle maan.

Het zit er weer op morgenavond vliegen we naar huis met onze blauwe paspoorten van het Nederlands consulaat.
We hebben er dan toch nog van het beste van gemaakt .Veel ondersteuning via reacties van vrienden en familie op de webloghebben ons goed geholpen.

Ook hier in ons hotel en mensen die we toevallig tegen kwamen hebben ons goed geholpen.
De manager van ons hotel en haar man brengen ons morgen Gratis naar de luchthaven.
Normaal balen we om weer naar huis te gaan maar ditmaal zijn we wel blij dat we weer naar onze eigen omgeving kunnen en passen, rijbewijzen, creditcard's etc kunnen aanvragen.
We hebben natuurlijk een nare bijsmaak gekregen van onze reis maar we kunnen zeggen dat het een prachtland is, maar het is in onze ogen geen land om op eigen houtje te doen. Je kunt het beter georganiseerd doen. Wij vonden ( vergeleken met Vietnam of Thailand) vooral de hotels veel te duur en de goedkopere hotels die we aangevboden kregen waren meestal erg vuil. en ook vonden we dat men erg op je geld uit was. Men dacht vaak dat we wandelende pinautomaten waren die je maar aan hoefde te kijken en er rolde geld uit.

19 februari

Vanmiddag zijn we afgezet op Denpensar Airport en we vliegen19.15 uur plaatselijke tijd en zullen zondagochtend rond 8 uur weer op schiphol zijn.
Op de luchthaven moesten we eerst naar het douanekantoor om allerlei papieren die we van de ambassade gekregen hadden te laten checken en kregen we een uitreis-visum in onze pas gestempeld. De beambtes keken ons aan of ze dit soort papieren nog nooit gezien hadden dus we zagen de bui al hangen.
De beambtes zaten lekker met zijn allen op hun kantoortje sigaretten te paffen en draaiden keihard disco muziek. Na weer een formulier ingevuld te hebben en ons paspoort van de een naar de ander was geweest konden we dus definitief inchecken.
Toen we wilden boarden ( daar was nog 15 minuten tijd voor ) gaven we onze boadingkaart af en deze werd door de lezer gehaald en zei alleen maar: piep piep piep. Hij werd niet geaccepteerd en men vroeg ons maar even te gaan zitten. Zitten???? We moeten deze vlucht hebben !!
Nadat Ria op de computer onze namen zag staan en hun hierop wees, mochten we alsnog door.

Gelukkig: We komen in ieder geval weer thuis met onze Noodpapieren.

In Dubai gaan we nog even van boord om een sigaretje te roken en maken nog een praatje met een moeder met 2 kinderen die nogal nerveus over kwam. Ze kwam uit Brabant en was op weg naar huis. Ze was samen met haar man en kinderen definitief naar Jakarta geemigreerd maar kon het na 2 maanden al niet meer uithouden vanwege Heimwee.
Ze smagte er gewoon naar om weer thuis te komen en haar ouders hadden wat ruimte vrij gemaakt in hun huis want haar eigen huis was inmiddels verkocht.
Via Jakarta en Dubai zijn we uiteindelijk op schiphol aangekomen en werden we warm ontvangen door Dennis , Angelique en onze Beau. Buiten was het echter heel erg koud en op de weg naar huis sneeuwde het zelfs.

Nu we thuis zijn komt het hele gebeuren weer terug en dan besef je pas wat een traumatische gebeurtenis is. Je bent nog steeds woedend, slaapt slecht en je denkt zelfs : Ik ga nooit meer reizen. Maar dat zal wel weer goedkomen.......

 

Home