4 februari,

Vanmorgen opgehaald voor ons Hotel nadat we nog een ontbijtje genomen hadden op het terrasje.

Wij rijden nog ff langs een Guesthouse om 2 Hollandse meiden , Jongen en meisje uit de USA en 2 Jappen op te halen, onderweg stappen nog 2 Zuid-Koreanen in..

We hebben een leuk contact met de Hollandse meisjes die afgestudeerde psychologen zijn en eerst eens 3 maanden onderweg zijn alvorens aan een carrière te beginnen.

Het ritje begint rustig maar onderweg begint de chauffeur al aardig voeling te krijgen met het gaspedaal. We scheuren dan ook plankgas over de toch wel enge straten en hij kan het niet hebben dat er auto's voor hem rijden. Dus inhalen. Aan de andere kant van de weg gebeurt hetzelfde waardoor er hachelijke situaties ontstaan. Rakelings langs elkaar en nog net terug nadat een inhaalpoging niet lukt.

Na 5 uur rijden en bijna niet meer op je billen kunnen zitten de eerste stop, lekker eten, sigaretje en plasstop. Dan weer terug in onze Formule 1 auto. Gelukkig zitten we ruim en niet op elkaar gepropt.

De chauffeur die op de klok rijdt denkt: om op tijd te zijn nog ff goed doordrukken dus er gaat nog een schepje bovenop.

Het is inmiddels donker geworden en dan zie je pas hoe link de wegen in Indonesië zijn,

Er wordt keihard gereden op de 2 baanswegen ( er is geen snelheidslimiet) en overal zie je gewoon Bejacs , fietsers en hanskarren onverlicht op de weg rondlopen of rijden. Levensgevaarlijk. Onderweg ligt er nog een gewonde scooterrijder op het asfalt die waarschijnlijk een gat van 30cm diep over het hoofd heeft gezien.

Even later ligt er een touringcar in de berm en de passagiers staan te kijken hoe een paar monteurs onde de bus liggen die op een paar houten blokjes staat. Linke soep dus.

Wij kijken nog eens aandachtig naar onze chauffeur die zonder schijf rijdt want rijwetten bestaan hier niet en 12 uur achterelkaar rijden is hier heel gewoon.
Tussendoor nog ff tijd voor een 5 minuten peukje en dan rijden we weer door.

We komen aan in Cemoro Lawang en denken dat we er al zijn. Maar hier worden de hotelbonnen gecheckt voordat we aan de klim naar boven beginnen. Dan moeten we nog 1 ½ uur door naar ons hotel in Ngadisari.
We hebben dus een busrit van 12 ½ uur achter de rug, en dat is overal te voelen.

We strompelen uit de bus en zijn blij te kunnen staan. Sleutels worden uitgedeeld en we gaan snel naar bed (9.30 uur) want we moeten er morgenvroeg om half 3 uit omdat we dan met Jeeps de bergen ingereden worden.

De kamers stellen sowieso niet veel voor , alleen het hoognodige is aanwezig. De spierwitte tegelvloer is ook binnen 5 minuten pikzwart van de lavastof die we mee naar binnen hebben gelopen. De weg tot het hotel was nog met de bus bereikbaar ( 1750meter hoogte) maar verder ook niet. De Jeeps brengen ons naar 2700 meter hoogte.

ons hotel	het terasje van het hotel

We liggen net in bed en vallen net in slaap en schrikken wakker van enorme knallen en gebrom.

DE VULKAAN !!! Ramen en deuren trillen en we zitten rechtop in bed. Een vreemd gevoel. Elke 20 minuten herhaalt zich dat.

6 februari

Om 03.30 uur rijden we met de jeep naar boven in het pikke donker langs afgronden die we gelukkig niet zien.
We gaan dus nu het geweldige schouwspel bekijken van de opkomende zon over een vulkaanlandschap.

We stappen uit en moeten tot onze verbazing nog een hele klim doen tot we aan de top zijn.
De lucht is heel vochtig en vol met stofdeeltjes en dat merk je aan het ademhalen.
Jongens met paarden begeleiden ons de berg op in de hoop dat we er op stappen. No way dus wij lopen.
Je kunt geen hand voor ogen zien, de weg is slecht en ligt vol lava brokstukken en onze conditie laat ons in de steek. Het is of verder te paard of op de plaats rust.

Jongeren van rond de 20 lopen ons voorbij met hun verlichtte mobieltjes en wij ( hebben ook een zaklamp bij ons maar die ligt in ons koffertje) en stappen moeizaam verder.

Het was zeer moeilijk terrein met brokstukken lavasteen, diepe geulen en gaten dus de kans dat je hier iets breekt en de rest van je reis niks meer kunt doen is ons te groot.

We besluiten dan toch maar een paard te nemen, niet dat we gek zijn van de ruitersport maar het kan niet anders. Voor 100000 kunnen we te paard , maar na wat onderhandelen , zitten we voor 50000 de man hoog in het zadel en hoog in de bergen.

Ook dit was weer een crime, de paarden vlogen van links naar rechts omdat zij ook allerlei gesteente en gaten moesten ontwijken dus het was al een hele onderneming om op het beest te kunnen blijven zitten.
We stoppen en denken dat we er zijn maar dan is het weer een pad van 3 Km lopen berg op.

We geven op!! omdat dat pad vol met omgevallen bomen ligt en te gevaarlijk. We blijven achter met de cowboys en balen als een stekker dat we dat prachtige uitzicht niet kunnen zien. Waar wij staan is het mistig en dikke grijze stof van de vulkaan, dus je ziet geen hand voor ogen.

Je staat echt verlaten en kunt je helemaal niet oriënteren, je weet niet meer wat links of rechts, boven of onder is .

Gezellig was het wel want de jongens waren allemaal even aardig. We delen wat sigaretten uit en men probeert met ons te communiceren maar verder dan woorden als ROBBEN, VAN PERSIE , en GULLIT komen ze niet.

Na een uurtje komen de mensen die wel doorgelopen waren terug en ook zij hadden niets kunnen zien door de wolken en mist. Daardoor was voor ons de teleurstelling iets minder. Het is erg koud, maar we zijn er wel op gekleed. De Zuidkoreanen daarin tegen staan met hun teenslippertjes en een laken van het hotel om hun schouders te barsten van de kou.

We rijden terug naar het hotel en zien dan pas wat voor maanlandschap het is. De lavastof ligt overal en alle groen ligt onder een grijs-zwarte deken. Alles is kapot. Bij ons hotel alles onder een dikke laag, terras, tuinmeubels alles.

Het hotel de Botel was incl.: ontbijt dus krijgen we een bak koffie en een 2 x een snee brood met 3 banaantjes.
Het personeel bestaat uit arme drommels uit het bergdorp die daar voor een paar centen werken.

We laten een trui, een paar koffie mokken en wat kleding achter en ze zijn dolblij.

De Bromo heeft om de 20 minuten een uitbarsting en dat gaat gepaard met heel harde knallen, een akelig gebrom, trillingen en de uitstoot van dikke lavastof de donkergrijs is.

We staan buiten gefascineerd te kijken hoe enorme pluimen zwarte as de lucht in geknald worden en daarna als wolk over het landschap wordt verspreid. Heel bizar.

We rijden met het busje weer terug door het maanlandschap waar dus alles kapot is dat moet groeien en waar de mensen daar van moeten leven.

Klik hier voor meer fotos van de Vulkaan

We stoppen bij een restaurantje waar we om half 12 weer verder reizen naar Bali. We maken nog wat foto's, en na de eerste foto wil het hele dorp wel op de foto.

Dan begint de rit die uiteindelijk met de oversteek naar Bali per ferry weer11 uur duurde. Naast de Ferry zwemmen jongens in het water die munten opduiken die men vanaf de boot het water ingooid.

We worden nog aangesproken door een paar ( 3 man) die volgens ons niet te vertrouwen waren en ons rare vragen stelden. Toen we van de Ferry afkwamen volgde nog een uitgebreidde controle door de politie en de chauffeur stopte iemand die met een scootertje langs kwam wat geld toe en we konden de weg vervolgen.
Het laatste stuk ( 120 Km) zou nog 4 uur in beslag nemen en als 2 motorisch gestoorden stapten we uit.

In Denpasar aangekomen nemen we nog een taxi naar Sanur en na een hele tijd zoeken ( hij vverstond ons niet goed wij zeiden : Hotel Harrad maar zij spreken het uit als Hotel CHARAETT. Maar we zijn uiteindelijk in ons Super mooi Hotel HARRAD aankomen.

Zie je het voor je: 2 mensen vuil van de lavastof met hun rugzakken voor de entree van een luxe hotel waar we eerst door een scanner moesten voor de beveiliging.
Het personeel staat weer krom van de buigingen als we in checken en is uiterst vriendelijk. Een lavaspoor achterlatend op de juist gedweilde vloer komen op onze kamer aan en alles is top, big kingsize bed, big douche, big Towels en dan kan douchen soms lang duren.
De strubbelingen van de dag zijn bijna verdwenen.

Vorige

Volgende