1Februari.

We wilden eigenlijk de trein om 8 uur nemen naar Yogya maar omdat we al heel vroeg wakker waren besloten we de trein om 7 uur te nemen.

Op tijd op het station , en toen kwam onze hoteleigenaar ( die sprekend op onze grote leider KIM YOUNG ILL uit Noord Korea lijkt) met de oude schoenen van Ton die we met opzet achtergelaten hadden aanzetten. We zeiden dat we die niet meer nodig hadden. Toen zei hij dat er ook een waterkoker en koffie was blijven staan. Wij verbaast: toch iets vergeten. Dus rende meneer Kim wel even terug naar het hotel en ging het wel even halen. Met de gebruikelijke diepe buigingen en wel 5 x ons een Flesunt holibee toegewenst te hebben namen we afscheid. Nog snel ff een koppie koffie en chocolade broodjes en we stapte in de trein. De treinreis is 423 km lang en we zullen rond 14.30 uur aankomen.

In de trein zit een reisgezelschap uit Nederland en dat staaft ons idee om toch maar lekker alleen te reizen. Wat een zeurpieten, je hoort alleen maar oma verhalen op de achtergrond en als klap op de vuurpeil zei een vrouw dat die rijstvelden haar aan Groningen deden denken..

Het is inmiddels half 11 en ik ga u weer genieten van de mooie plaatjes die aan ons voor bij schieten. We gaan over heel hoge hangbruggen met kolkende rivieren en weer honderden mensen werkend op de rijstvelden die voor onze LASSI TOVERRIJST zorgen. Leuke tafereeltjes op de kleine stationnetjes waar eten aangeboden wordt en kinderen op de rails staan en ons toejuichen.

We hebben exclusieve geboekt i.v.m de airco, maar het is bloedheet in tegenstelling van de vorige trein waar we bijna bevroren. We hebben lekker een bord nasi en bami voor onze neus staan.

De trein komt exact op tijd aan en om 14.30 uur zijn we in Yogya.

Bij het uitstappen bleek het perron ongeveer een meter lager te liggen . Dus Ria vroeg aan het reisgezelschap of ze misschien terug konden lopen naar een andere deur en als antwoord kreeg ria : we staan nu eenmaal hier en gaan niet terug. Ik hielp Ria met uitstappen en toen pas zagen ze dat het zo hoog was en toen was het dus ff schrikken en moesten ze alle moeite doen om nog voor de trein weer door reed snel er uit te springen..

Bij aankomst hadden we binnen 15 minuten een hotelletje voor 3 dagen geboekt dat werkelijk niet veel voorstelde. We konden kiezen tussen een kamer in het hotel of aan de overkant aan de pool. Het was alles behalve luxe.
Het ontbijt was wel prima en internet was gratis. Het personeel dat wel uit 10 tot 12 man bestond lag of te slapen of te zappen op de bank.
Bestelde je een kop koffie dan werd die bestelling via via via doorgegeven aan de keuken en kreeg je via via via je koppie koffie. Men was wel vriendelijk.

Guesthouse Metro

Prambanan, Rampgebied Merapi, Borobudur

1 februari

We zijn s'avonds de stad in gegaan naar Malioborostreet waar we geslenterd hebben, het is de grote straat waar zich alles een beetje afspeelt. Het centrum voor de Batikverkoop. Lekkere eettentjes en er hangt een gezellige sfeer, Loop je 5 meter dan ben je ook 5 x gevraagd voor "Transport Sir" door de Bekak rijders.

Iedereen prijst zijn waar aan alsof ze iets unieks te verkopen hebben maar het is in feite allemaal hetzelfde.

We lopen nog ff een Shoppingmall in ( meestal voor de airco) en er wordt druk KARAOKE gezongen door de chinezen dit omdat het Chinees Nieuwjaar is.. Het heeft niet het nivo van wereldformaat maar het is even lachen. Er zit een complete jury die de artiesten beoordeeld.

We eten nog een hapje in een Japanse Mc Donald. Langs de weg zitten de lijmsnuif jongeren en vragen voor Money.

We kwamen er ook weer achter dat we door de man van het toeristenbureau waren afgelegd want toen we vanuit het treinstation de taxi namen naar het hotel zei hij tegen ons dat we absoluut niet meer dan 35000 moesten betalen voor het ritje. We dachten nog: bedankt voor de tip en betaalden de chauffeur dat bedrag dan ook alsof we zeggen wilden meer krijg jij ook niet.Toen we later met een andere taxi dezelfde afstand deden maar dan met de TaxiMeter koste het zelfde ritje maar 12000.

2 februari.

Vandaag hebben we een rustdag ( daar is het dus ook vakantie voor) We hebben lekker uitgeslapen tot 06.00 uur en aan de pool gelegen. Lekker ontbeten in ons hotelletje.
Naar het centrum geweest van Yogya waar we bij het touristenburo een tour hebben geboekt voor morgen.

We worden weer opgehaald om 8 uur.
Als we savonds achter de pc in ons hotel zitten komt de chauffeur die ons morgen zal rijden en die probeerde achter de rug van zijn baas heen ons een ander tour aan te bieden . Hij had een sms gekregen van zijn baas om ons de volgende dag te rijden en dacht die mensen ga ik eens ff bezoeken en een goede trip versieren , zogenaamd voor een matsprijsje maar het was een woekerprijs. We zeiden tegen hem dat we het nog in beraad hielden en dat we het morgen wel met hem zouden bespreken tijdens de tour.

S'avonds lekker eten in HET Bamboo house een klein leuk restaurantje bij ons in de straat waar we met onze plastic jasjes van de XENOS naar toe wandelden want het regende weer even. De straten zijn dan echt beekjes geworden en je probeert de eerste meters nog even droge voeten te houden maar dat is maar voor even.

Aan de jongen van het restaurant gevraagd of het mogelijk was om met de scooter tot kort bij De MERAPI te komen. En dat was mogelijk. Wij wilden deze vulkaan graag zien omdat daar in november de uitbarsting was geweest.

3 februari.

De chauffeur is: "On Time" en we nemen even het programma door. De bedoeling is om de CANDI PRAMBANAN, DE CANDI BOROBUDUR en het paleis van de sultan te bezoeken.

Wij vragen of we ook eventueel de Merapi kunnen bezoeken en dat is mogelijk als we 100.000 betalen voor extra Petrol. ( 8 euro) en dat vinden we oké. Het huis v/d sultan komt daardoor te vervallen want het is een stuk omrijden.

We komen aan bij de PAMBANAN een heel groot tempelcomplex dat ons doet denken aan ANKORWATT in Cambodja waar we ook geweest zijn. Het is in bijzonder goede staat en het is er gelukkig niet druk omdat het nog vroeg is. Heel imposant en de kunstwerken zijn redelijk goed geconserveerd. De reliëfs zijn ook mooi en duidelijk ondanks dat het geheel opgebouwd is van ruwe lavasteen.

Tijdens het wandelen, moeten we weer een paar keer op de foto met mensen of complete schoolgroepen en ze vragen ons geïnteresseerd waar we vandaan komen, hoelang we hier al zijn etc. etc. We blijken toch erg op te vallen met onze Europese koppen en het valt ons ook op dat er weinig Europese toeristen zijn.

Het hele complex is omringd door prachtige tuinen en is heel goed verzorgd, er klink overal Chineesachtige muziek op de achtergrond en de koffie is bij de entree inbegrepen. Het geheel is onderdeel van de wereld erfgoedlijst van de Unesco.

Wij rijden verder richting de Merapi Vulkaan. Wat we dan te zien krijgen is echt verschrikkelijk. We komen in een echt Rampgebied terecht.

De nieuwsberichten staan nog op ons netvlies; november uitbarsting Merapi op Java.
December : de Merapi geeft geen problemen meer voor ons vliegverkeer.

Maar hier is het nu nog steeds een verschrikking. Hier ligt alles meters hoog onder de lava.

Mensen hebben echt niets meer, geen huis, familie verloren, vee verloren, ze kunnen amper zien waar hun dorp heeft gestaan. Een zwarte massa vol ingestorte huizen, afgeknapte bomen en radeloze mensen die rondlopen en geen idee hebben waar ze aan moeten beginnen. Er is absoluut geen hulp van buitenaf . Er zijn bulldozer's bezig om de wegen lavavrij te maken.

Een bulldozer schuift laag voor laag lava weg op een bepaalde plek en de familie die daaronder hun huis heeft liggen wacht angstvallig af of er nog een overledene tevoorschijn komt..Telkens als er een laag weggeschraapt is komt er een pluim rook tevoorschijn want de lava is nog steeds heet.

Je ziet uigebrande autos , meubilair , huizen en alles wat er groeide . Alles maar dan ook alles is verwoest.

De regering biedt geen hulp. Op het heel grote gebied was de enige hulp die wij gezien hebben een groepje jongeren van een of 10 (jongens en meisjes van de universiteit van Yogyakarta) die bezig waren een huisje op te knappen.

Wij zijn heel ontdaan en geven sommige mensen wat geld en kopen in een opgezet winkeltje van bamboe stokken wat spullen om in ieder geval de kas van de moeder met 2 kindertjes iets te spekken.

Het verkeer rijdt af en aan want er is ook ramp toerisme. Dat klinkt raar en dubbel maar het is goed. Om in de buurt te komen staan overal langs de weg mensen met kartonnen dozen waar je geld in kunt doneren voor de slachtoffers. Het is geen must maar wordt zeer gewaardeerd.

Het rare is dat al die mensen die zo diep in de ellende zitten op geen uitzondering na je begroeten met een verlegen maar oh zo vriendelijke glimlach.

Een oma staat bij ons, zo mager als een lat en ook haar steken we wat toe.

Rondrijdend zie je alleen maar dat het erger en erger wordt. Het is echt slalommen om door deze hel te rijden. We maken foto's en de mensen zwaaien alsof er niets aan de hand is.
Een gezin staat met een kleine schop te graven naar iets.
Jongens staan met een hamer lavastenen kapot te slaan om als bouwmateriaal te gebruiken. Ze schouwen grote brokken steen met 3 man en tillen die op een vrachtwagentje.

Er liggen lavastenen met wel een doorsnee van 3 tot 4 meter die gewoon door de Merapi door de lucht zijn geblazen.
De herbouw zal op dezelfde plaats gebeuren waar hun huizen stonden, ze kunnen nergens anders heen.

We verlaten het rampgebied en zijn diep diep onder de indruk.

Die mooie MERAPI die wij o graag wilden zien omdat hij zo trots in het groene landschap staat met zijn eeuwige witte rookpluim was voor ons ook meteen veranderd in een Monster.

In een straal van wel 50 km zien we dat alle takken van de palmbomen afgeknapt zijn door de dikke laag lava die er op gelegen heeft. We komen in de buurt van een rivierbedding waar links en rechts van de weg wel 2 meter hoog dat zwarte spul ligt, men is bezig om de weg vrij te maken en een noodbrug aan te leggen. Ook hier weer overal bedolven huizen met een enkele keer een huis dat gespaard is gebleven.

Uiteindelijk komen we weer in het gewone leven terecht en eten een hapje in een chiquer restaurant ( dat goedkoop was) en gaan richting BUROBUDUR dat nog een uurtje rijden is.

Bij de ingang weer een goed onthaal met een bakje koffie en we gaan op pad.
Ook hier weer prachtig aangelegde tuinen en natuurlijk weer hordes verkopers die je allerlei prularia willen aansmeren. Bij voorbaat roepen we steeds No thankyou., maar ze blijven toch nog ff met je meewandelen.

Dan sta je daar oog in oog met dit gigantische bouwwerk met zijn 300.Budabeelden. Er zijn diverse etages en een enorme trap die diepe indruk op ons maakt, niet vanwege zijn bouwstijl maar om het feit dat we die trap helemaal omhoog moeten lopen. Het bouwwerk is 34,5 meter hoog en heeft 9 verdiepingen. Ook hier moesten we weer diverse keren met mensen op de foto en dat snappen we nog steeds niet.

Nadat we alles zo`n beetje bezichtigd hadden zijn we weer naar de parking gelopen waar we nog een tijdje naar onze chauffeur zochten maar die was waarschijnlijk in slaap gevallen en stond niet op de afgesproken weg.

Onderweg ging onze chauffeur verder met zijn pleidooi om een vette tip te krijgen, hij kon als hij goed gespaard had voor 4000 dollar een auto kopen i.s.m.een Chinese bank. Daarvoor deed hij telkens als hij een tour had gedaan met mensen een briefje van 10,20,50 of 100000 ruphias in de spaarpot. Nou geen briefje van 100000 van ons dus, niet op die manier.

Daarna in de pool lekker zwemmen en s'avonds lekker dineren in een restaurantje waar de sfeer een beetje minder was omdat er een paar Engelsen met een potje bier teveel op zaten en maar over politiek zeurden.

4Februari,

Rustdag, lekker slenteren door de stad.

Morgen vertrekken we naar de Bromo Vulkaan om overmorgen weer op Bali te zijn ( busrit van meer dan 700 km.

We hebben op Bali in de plaats SANUR voor 5 dagen hotel:HARRAD RESORT geboekt en dan zien we wel weer verder.

Vorige

Volgende